Reïncarnatie

Vanaf kinds af aan weet ik, dat ik al veel vaker op aarde ben geweest. Toen ik destijds aan mijn vader vroeg of dat klopte, zei hij: "Dat is onzin, kind. Als je dood bent, ben je dood". En nog steeds is dat zijn waarheid, en dat is prima.

Mijn waarheid is anders. Ik weet inmiddels veel meer over mijn vorige levens op aarde. En soms mag ik zelfs in vorige levens van anderen kijken. Niet voor de lol, maar om bepaalde dingen duidelijk te krijgen, bijvoorbeeld over een ontstane ziekte of waarom iemand in dit huidige leven steeds vastloopt. Het gebeurt namelijk nog wel eens, dat gebeurtenissen uit vorige levens nog steeds doorwerken in het huidige leven.

Kun je je voorstellen dat je, wanneer je je in een vorig leven bijvoorbeeld hebt uitgesproken tegen de gevestigde orde en je werd daarom vermoord, dat je toen het zielsbesluit kunt hebben genomen om je niet meer uit te spreken omdat dat je je kop kost? En dat je je daarom in je huidige leven nog steeds klein houdt en je mond houdt, omdat ergens die angst om vermoord te worden als je je uitspreekt nog in je zielsgeheugen aanwezig is? En dat dat een reden zou kunnen zijn dat het je nog niet lukt om jezelf in dit leven uit te spreken en in je kracht te staan? Of dat dit de reden kan zijn van je schildklierklachten of je stemproblemen?

Ik kan me dat inmiddels zeker voorstellen. Als ik met iemand een reis door de ziel maak, in vorige levens terecht kom en mag zien hoe oude zielsbesluiten toen tot stand kwamen, kan ik daar wat mee. Die oude zielsbesluiten dienen je namelijk in dit leven niet meer; we leven immers in een heel andere tijd. En dus kunnen ze getransformeerd worden. Ja, je mag je nu uitspreken; je mag groots zijn; je mag je licht laten schijnen! Graag zelfs! En met je nieuwe zielsbesluit kan ook de blokkade of de ziekte opgeheven worden. Is dat niet geweldig en biedt dat geen enorme mogelijkheden?

Voor veel mensen is reïncarnatie nog steeds iets ongrijpbaars. Alles wat wij niet met onze aardse zintuigen kunnen waarnemen, bestaat voor hen niet. Zij zeggen niet te kunnen geloven in iets waar geen wetenschappelijk bewijs voor is.
In het Tibetaanse boek van leven en sterven schrijft Sogyal Rinpoche: hoe kun je er zo vast van overtuigd zijn dat reïncarnatie niet bestaat? Welk bewijs heb je daar dan voor? Zouden al die grote meesters, filosofen en wijzen het dan allemaal bij het verkeerde eind hebben gehad?
En beperk je jezelf niet met deze overtuiging? Is het niet zinniger dat je de mogelijkheid van een leven na de dood het voordeel van de twijfel geeft en leeft met de mogelijkheden die dat biedt?

Prachtig gezegd. Ik zeg altijd: je hoeft me niet te geloven. Je hoeft niemand te geloven. Maar voel eens diep van binnen of dit bij jou resoneert, of dit voor jou waar kan zijn. En misschien ontstaat er dan wel een nieuwe waarheid.